Povrede kičme spadaju među najčešće povrede ali na sreću, uglavnom su bez trajnih posljedica. Ukoliko se radi o visokoenergetskim povredama kao kod saobraćajnih, sportskih i nesreća na radnom mjestu, te padova sa visine mogu se očekivati i prateće povrede drugih dijelova tijela (ekstremiteta, glave, toraksa, abdomena, kičmene moždine), odnosno kod politraumatiziranih pacijenata i onih sa visokoenergetskom traumom. Nakon dobivanja svih relevantnih anamnestičkih podataka, sljedi klinički pregled sa određivanjem lokalizacije mjesta bolnosti na kičmenom stubu, neurolškog statusa i vanjskih znakova traume (ekskorijacije, podlivi), a potom RTG snimaka u dvije ravni. Kod izražene kliničke slike ili pozitivnog RTG nalaza indiciran je i CT, a nerijetko i MR.
Nakon postavljanja dijagnoze neophodno je prepoznati nestabilne povrede kičme. Po definiciji, biomehanički nestabilna kičma ima prekinute sve stražnje kičmene strukture (supra i inter-spinozni ligamenti, žuti ligamenti, kapsule fasetnih zglobova), a mogu biti i praćene i prijelomom prednjih struktura pršljenova (kompresivni lom). Klinički nestabilna kičma je ona koja ne može da izdrži fiziološka opterećanja i zadrži svoj oblik čime ugrožava nervne strukture (medulu i nervne korijenove), te stvara bol, a vremenom i deformaciju. Radiološki nestabilnost se definira za svaki segment brojem milimetara translacije, stepenom uklinjenja pojedinog pršljena, stepenom stenoze ili samom lokalizacijom prijeloma. Posebno su važne 4 linije na profilnom RTG snimku koje moraju biti neprekinute (prednja i stražnja korporalna linija, linija lukova i vrhova spinozusa. Važnost razlikovanja stabilnih od nestabilnih povreda je u prevenciji neurološkog deficita koji može nastati ne samo primarnom povredom kičme nego i neadekvatnim ili nepravovremenim transportom ili tretmanom.
Slika pokazuje kompresivni prijelom 1. slabinskog pršljena sa utisnutim koštasnim ulomkom prema kičmenoj moždini.
